Με ένα σούπερ τοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι

Με ένα σούπερ τοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι


“Αν ταξιδέψω στο χρόνο, τι μαγιό να πάρω μαζί μου;”

sporos

words: Sporos

Bubbletown

Βλέπουμε τον καινούριο κύκλο Dark αυτή την περίοδο, αλλά ταυτόχρονα κάνει και ζέστη. Ως εκ τούτου μια ερώτηση αρμόζει: “Αν ταξιδέψω στο χρόνο, τι μαγιό να πάρω μαζί μου;” Θα δείτε παρακάτω οτι δεν είναι μια απλή ερώτηση, λίγα χρόνια πίσω, θα μπορούσε το λάθος μαγιό να σε βάλει σε μπλεξίματα με το νόμο! Δεν είμαστε για τέτοια τώρα..

Ακούμε το παρακάτω και πάμε να δούμε την εξέλιξη του μαγιό ως το μπικίνι.

Μαγιό στην Αρχαία Ρώμη

via https://www.smithsonianmag.com/

H παραπάνω φωτογραφία είναι από τις τοιχογραφίες της Villa Roma de Casale στη Σικελία, τα εικονιζόμενα κορίτσια βέβαια δεν είναι για μπάνιο, γυμνάζονται, ωστόσο αυτή είναι η πρώτη απόδειξη χρήσης μαγιό. Πολύ αποκαλυπτικά μαγιό σε σχέση με αυτά που θα δούμε πχ στο 1800, θα έλεγε κανείς οτι περισσότερο μοιάζουν με αυτά που φοράμε σήμερα.

1800

via www.insider.com

Το 1800 το “πάμε για ένα μπάνιο” δεν ήταν απλή υπόθεση. Το μαγιό που έπρεπε να φορέσεις δεν έμοιαζε ιδιαιτέρως με μαγιό, αλλά με μακριά βαμβακερά φορέματα που δεν άφηναν τίποτα ακάλυπτο. Μάλιστα είχαν στον ποδόγυρο ραμμένα βαρίδια για να μην σηκώνεται η φούστα στο νερό υπό την επίδραση της άνωσης. Όπως καταλαβαίνετε όλο αυτό το βαμβακερό ύφασμα δεν στέγνωνε εύκολα, τα κορίτσια έπρεπε να αλλάξουν μετά το μπάνιο τους. Γι’αυτό φτιάχτηκαν τα bathing machines ώστε να αλλάζουν χωρίς καν να χρειάζεται να διασχίσουν την παραλία με τα βρεμένα (που διαγράφουν κιόλας). Ήταν ουσιαστικά αποδυτήρια πάνω σε ρόδες! Να δείτε!

1900

Red Diving Girl via thesmithsonianmag.com

To 1900 η μόδα γύρω από το μαγιό εξελίχθηκε. Το μήκος άρχισε να μικραίνει, άρχισε να θυμίζει κοντή φούστα και ταυτόχρονα προστέθηκαν μερικά αξεσουάρ:

  • Παπούτσια μπάνιου

Προστάτευαν τα πόδια των κοριτσιών από τα σπασμένα όστρακα και τα κοφτερά βράχια, ήταν συνήθως φτιαγμένα από μετάξι και τα συγκρατούσαν κορδέλες. Να σαν αυτά!

via http://www.victoriana.com/
  • Καπέλα μπάνιου

Την ίδια εποχή άρχισαν να φοράνε καπελάκια μπάνιου, που χρησίμευαν κυρίως για να προστατεύουν το χτένισμα και πολλές από πάνω πρόσθεταν περίτεχνα μαντήλια για την αισθητική αναβάθμιση του πραγματος.

  • Παλτά μπάνιου

Πάνω τώρα από το ογκώδες “μαγιό” άρχισαν να φοράνε “παλτά” μπάνιου. Συνήθως ήταν μεταξωτά σαν τα παπουτσάκια τους και το φορούσαν μέχρι λίγο πριν μπουν στο νερό και το ξαναφορούσαν μόλις έβγαιναν.

via www.insider.com

Το ναυτικό στυλ

Κάπου εκεί εμφανίστηκε και η τάση του ναυτικού στυλ στα μαγιό κι έτσι όλη η οικογένεια πήγαινε στην παραλία ντυμένη σαν τον Ντόναλτν!

via www.insider.com

Το μήκος του μαγιό και ο νόμος

Σιγά σιγά το μήκος της φούστας άρχισε να μειώνεται, το ντεκολτέ στο πάνω μέρος να βαθαίνει και οι εγκοπές των χεριών να μεγαλώνουν. Τα χρώματα ζωήρεψαν και άρχισε να χρησιμοποιείται σαν αξεσουάρ η ζώνη, υπογραμμίζοντας το περίγραμμα του γυναικείου σώματος, κάτι στο οποίο βοήθησε και το νέο υλικό κατασκευής το “Lastex” που άρχισε να χρησιμοποιείται από το ’30 και μετά.

Τη ίδια στιγμή άρχισαν και οι περιπολίες που ελέγχανε το μήκος τους. Σε πολλές πόλεις της Αμερικής όπως το Ατλάντικ Σίτι, την Νέα Υόρκη και το Σικάγο, καθιερώθηκαν αστυνομικοί με μεζούρες στις παραλίες που μετρούσαν πχ την απόσταση ανάμεσα στο γόνατο και το μαγιό. Εάν το μαγιό θεωρούνταν πολύ αποκαλυπτικό, η λουόμενη θα μπορούσε να πάει μέχρι και φυλακή.

Το 1907 η Αυστραλή κολυμβήτρια Anette Kellerman συνελήφθη σε παραλία στη Βοστόνη, γιατί φορούσε ένα μαγιό ως το γόνατο. Πολλές γυναίκες διαμαρτυρήθηκαν για την κατάσταση αυτή συμπεριλαμβανομένου και της συγγραφέως Louise Rosine που συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή το 1921, επειδή αρνήθηκε να φορέσει τις προβλεπόμενες κάλτσες με το μαγιό της. Οι περιορισμοί και οι συλλήψεις συνεχίστηκαν ως και τη δεκαετία του ’40.

O 2os Παγκόσμιος πόλεμος και το μπικίνι

Ο πόλεμος απαιτούσε τεράστια αποθέματα σε βαμβάκι, μαλλί, νάιλον και μετάξι κι έτσι το 1942 ο κανονισμός L-85 στην Αμερική όρισε 10% μείωση στο ύφασμα των γυναικείων μαγιό. Οι κατασκευαστές λοιπόν πέρασαν στην κατασκευή μαγιό σε δύο κομμάτια.

Τότε ο σχεδιαστής Louis Reard σχεδίασε το μαγιό που έμεινε στην ιστορία σαν το πρώτο μπικίνι το 1946. Ναι μεν υπήρχαν μαγιό με δύο κομμάτια και πριν, αλλά άφηναν μόνο ένα μικρό κομμάτι του κορμού ακάλυπτο. Το όνομα του το μπικίνι το πήρε από το νησί Bikini Atoll, ενός από τα νησιά Μάρσαλ, που ήταν πεδίο δοκιμών πυρηνικών όπλων του Αμερικάνικου στρατού. Το σχέδιο ήταν όλα κι όλα τρία τριγωνικά κομμάτια ύφασμα και θεωρήθηκε τόσο ριψοκίνδυνο που κανένα μοντέλο δεν ήθελε να το προωθήσει. Τελικά ο σχεδιαστής προσέλαβε για τη δουλειά μια Γαλλίδα αισθησιακή χορεύτρια ονόματι Micheline Bernardini. Το σχέδιο έκανε στράκες παραδόξως, παρόλο που ένα παρόμοιο μοντέλο του Jacques Heim με το όνομα Atom που βγήκε ένα χρόνο πριν, δεν είχε την ίδια ανταπόκριση από τον κόσμο. Όπως καταλαβαίνετε από τα ονόματα, εκείνη την περίοδο η ατομική ενέργεια απασχολούσε πολύ τον κόσμο.

photo via www.nydialynews.com

Το Bikini Atoll δεν είναι αυτό που θα περίμενες

via www.time.com

Για να ακριβολογούμε το Bikini Atoll ήταν μια ήσυχη παρεούλα από 23 νησάκια στον Ειρηνικό, με γαλαζοπράσινα νερά, αμμουδερές παραλίες, ακριβώς όπως τα φαντάζεστε. Λέμε ήταν γιατί ήταν έτσι ως το 1946 που οι ΗΠΑ αποφάσισαν οτι ήταν το ιδανικό μέρος για τις δοκιμές 23 πυρηνικών όπλων. Οι 167 μόνιμοι κάτοικοι ξεσπιτώθηκαν και από το 1946 μέχρι και το 1958 γίνανε εκεί συνολικά 67 πυρηνικές δοκιμές, με ισχυρότερη όλων την βόμβα υδρογόνου “Μπράβο” που έπεσε 1η Μαρτίου του 1954. Παρήγαγε 15 μεγατόνους ενέργειας, κάτι που την κάνει πολύ ισχυρότερη από της Χιροσίμα. Το νέφος από την έκρηξη έφτασε μέχρι την Αυστραλία, την Ινδία και την Ιαπωνία και μόλυνε 7000 τετραγωνικά μίλια στον Ειρηνικό. Η ακτινοβολία από την “Μπράβο” δεν άργησε να φανεί, οι κάτοικοι στα γύρω νησιά άρχισαν να κάνουν εμετούς, διάρροιες και τα μαλλιά τους έπεφταν.

Όσο ο Αμερικάνικος Στρατός έκανε τη “δουλειά” του, οι πρώην μόνιμοι κάτοικοι των νησιών που είχαν σταλεί 125 μίλια μακριά και τους είχε δοθεί φαγητό για λίγες μόνο εβδομάδες, άρχισαν να λιμοκτονούν, γιατί στη νέα τους “πατρίδα” το έδαφος ήταν άγονο και τα ψάρια δεν ήταν βρώσιμα. Μόλις δύο μήνες μετά οι κάτοικοι άρχισαν να παρακαλάνε να γυρίσουν στο νησί τους. Μέσα στα επόμενα δυο χρόνια οι κάτοικοι μετεγκαταστάθηκαν από το στρατό άλλες δυο φορές, οι συνθήκες ωστόσο διαβίωσης τους δεν βελτιώθηκαν.

Eν τέλει τον Ιούνιο του 1968 ο πρόεδρος Johnson είπε στους Μπικινιανούς οτι μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους με ασφάλεια. 150 από αυτούς επέστρεψαν στις αρχές του ’70, αλλά δεν κράτησε για πολύ, καθώς το 1978 ξαναεκκένωσαν το νησί, γιατί η αρμόδια επιτροπή ανακάλυψε οτι ένα ραδιενεργό ισότοπο υπήρχε ακόμη στο φαγητό και δεν ήταν βρώσιμο. Τα επόμενα χρόνια κύλησαν βασανιστικά για τους κατοίκους των γύρω περιοχών και όσων δοκίμασαν να ξαναποικήσουν το νησί. Οι γυναίκες των νησιών Μάρσαλ έχουν 6 φορές περισσότερες πιθανότητες για καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, 5 φορές περισσότερες για καρκίνο του μαστού και τους εντέρου, ενώ ταυτόχρονα οι τερατογενέσεις και οι αποβολές παρουσιάζουν σημαντική αύξηση.

Το 1994 αποκαλύφθηκαν έγγραφα του Υπουργείου Ενέργειας της Αμερικής που περιείχαν αποδείξεις πως οι κάτοικοι εκτέθηκαν σκόπιμα στην ακτινοβολία ώστε να μελετηθεί η επίδραση της στους ανθρώπους. Η αποζημίωση που έχει δοθεί στους κατοίκους φυσικά δεν φτάνει για να γίνει το νησί όπως πριν, ούτε για να κλείσει τις πληγές των ανθρώπων αυτών. Περιέργως δεν έγινε ποτέ η συγκεκριμένη ιστορία ταινία ή σειρά όπως το Τσέρνομπιλ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses cookies to offer you a better browsing experience. By browsing this website, you agree to our use of cookies.