We play the machines and the machines play us

We play the machines and the machines play us


Χάσαμε τον έναν και μοναδικό Florian Schneider των θρυλικών Kraftwerk και δεν θα μπορούσαμε να γράψουμε για τίποτα άλλο.

sporos

words: Sporos

credits:The guardian

Μπορεί, αγαπητέ αναγνώστη, να ξέρεις τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο για την ποπ κουλτούρα τους, αλλά υπάρχει ένα συγκρότημα που έβαλε το Düsseldorf στο χάρτη. Και το όνομα αυτών Kraftwerk, τουτέστιν εργοστάσιο παραγωγής ισχύος, ιδρυθέν το 1970. Οι ιδρυτές Florian Schneider και Hütter Ralf συναντήθηκαν ως μαθητές στο ωδείο του Düsseldorf και μετέπειτα χαρακτήρισαν τους εαυτούς τους «klangchemiker», δηλαδή υγιείς χημικούς και άφησαν τους εαυτούς τους να βυθιστούν στις δυνατότητες της αναδυόμενης νέας τεχνολογίας.

Τα πρώτα χρόνια ύπαρξης του και τα πρώτα 2 άλμπουμ τους ξεχωρίζουν από τη μετέπειτα καριέρα τους καθότι η μουσική ήταν ακόμη εν μέρει ενόργανη (με παραδοσιακά όργανα) και σε μεγάλο βαθμό επρόκειτο για αυτοσχεδιασμούς. Μάλιστα κυκλοφόρησαν με το ίδιο σχεδόν όνομα (KRAFTWERK 1 το 1970 και KRAFTWERK 2 το 1971) και με το ίδιο σχεδόν εξώφυλλο επίσης ( έναν πορτοκαλί κώνο το 1 και έναν πράσινο κώνο το 2).

Το 1974 αγοράζουν ένα mini moog, το οποίο λένε ότι τότε έκανε όσο ένα Volkswagen και έτσι μας φέρνουν με τον δίσκο τους AUTOBAHN σε επαφή για πρώτη φορά με τα ακούσματα που τους έκαναν μετέπειτα διάσημους.

Το 1977 κυκλοφορεί το, Trans Europa Express και το ομώνυμο single γίνεται μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ. Η χαρακτηριστική μελωδία του τραγουδιού θα χρησιμοποιηθεί από τον Afrika Bambaataa για το Planet Rock.

Το 1978 βγαίνει το «DIE MENSCH MASCHINE» για να μας χαρίσει το «The Model», «The Robots» και το «Metropolis» που γίνανε σήμα κατατεθέν τους και δώσανε το ok για την εκκίνηση της electro pop που θα δει μέρες δόξας στα 80s.

Φυσικά δεν άρεσαν σε όλους, βρισκόμαστε στα χρόνια των Led Zeppelin και των Pink Floyd και μεγάλο κομμάτι του μουσικού τύπου έσπευσε να τους περιφρονήσει. «Για το όνομα του Θεού, κρατήστε τα ρομπότ μακριά από τη μουσική» και «Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να ανατινάξουν τον πλανήτη μόνο για να ακούσουν τον θόρυβο που κάνει.» ήταν μερικά μόνο από τα τότε σχόλια. Οι Kraftwerk είναι γεγονός ότι ταλαιπωριόντουσαν στην αρχή όπως κάθε μπάντα που ήταν μπροστά από την εποχή της. Σε μια εποχή που το κοντινότερο σε τεχνολογία που χρησιμοποιούσε η μουσική ήταν η ηλεκτρική κιθάρα και γενικά το κλίμα ήταν ακόμα ζεστό και μακρυμάλλικο. Σε αυτή την εποχή οι Kraftwerk βγαίνανε ανέκφραστοι, ψυχροί, κοντοκουρεμένοι και κουστουμάτοι και αγκαλιάζανε τις νέες τεχνολογίες, απέναντι στις οποίες ο κόσμος ακόμα έστεκε διστακτικός από τον φόβο μην «του πάρουν τη δουλειά». Χαρακτηριστικός είναι ο απαλλαγμένος από κάθε συναίσθημα τρόπος που τραγουδούσαν, ο επονομαζόμενος και sprechgesang, δηλαδή «τραγούδι-ομιλία» που καθιερώθηκε από το Autobahn και μετά.

Το 1982, σημείωσαν τη μεγαλύτερη επιτυχία τους, φτάνοντας στο νούμερο ένα στο Ηνωμένο Βασίλειο με το «The Model» που ήρθε να τραβήξει ένα μεγάλο Χ στη βιομηχανία της μόδας.

Τα χρόνια που ακολουθούν, μπορεί η παραγωγικότητα του συγκροτήματος να πέφτει, αλλά είμαστε σίγουροι ότι πίσω από κάθε δίσκο που καθυστερούσε να βγει, κρυβόταν η τελειομανία του συγκροτήματος και σε αυτό οφείλουμε το ότι μπορούμε να ακούμε και τους μετέπειτα δίσκους ευχάριστα μέχρι σήμερα.

Το 2014, τιμήθηκαν με το βραβείο Grammy Lifetime Achievement Award για τη συνολική προσφορά τους στη μουσική.

credits:BBC

Όταν μιλάς για τους Kraftwerk το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να μιλήσεις μόνο για τη μουσική τους. Αυτό που πρόσφεραν στο κοινό ήταν πάντα μια ολοκληρωμένη εμπειρία και δεν γίνεται να παραγνωρίσεις το οπτικό κομμάτι της δουλειάς τους, ούτε και να αποκόψεις την δουλειά τους από την ζωή την ίδια, την εξέλιξη της κοινωνίας, του ανθρώπου και της τεχνολογίας πλάι πλάι.

Tschernobyl, Harrisburgh
Sellafield, Hiroshima
Tschernobyl, Harrisburgh
Sellafield, Hiroshima

Stop radioactivity
Is in the air for you and me
Stop radioactivity
Discovered by Madame Curie

Oι στίχοι του radio-aktivität μας δείχνουν ότι δεν ήταν μια μπάντα που απλά έφτιαχνε μπλιμπλίκια. Επιθυμούσε να είναι πολιτικός σχολιαστής της επικαιρότητας με το δικό της τελοσπάντων κριτήριο ανάγνωσης της πραγματικότητας.

Οι μουσικοί που τους αγάπησαν

Ο Bowie ήταν θαυμαστής τους και χαρακτήριζε τον ήχο τους «λαϊκή μουσική των εργοστασίων» στο άλμπουμ του Heroes το V-2 Schneider αποτελεί φόρο τιμής στο συγκρότημα. Ο Dr Dre, οι Chemical Brothers και πολλοί ακόμη χρησιμοποίησαν την μουσική τους εκτενώς σαν δείγμα και η μπάντα έγινε βάση για το hip-hop που γεννιόταν. Οι Coldplay χρησιμοποίησαν το τραγούδι Computer Love για το δικό τους Talk. Ο Martin Gore των Depeche Mode δήλωσε: “Για οποιονδήποτε από τη γενιά μας που ασχολείται με την ηλεκτρονική μουσική, ο Kraftwerk ήταν θεοί.” και ο Chris Lowe των Pet Shop Boys δήλωσε το 1990:”Αυτοί τα ξεκίνησαν όλα”. Θα έλεγε κανείς οτι τους αγάπησαν όλοι όσοι αγαπάμε και όχι άδικα.

Το Kling Klang Studio

Kling Klang ονομάστηκε το 1973 το studio της μπάντας που χρησιμοποιούνταν βέβαια σαν τέτοιο από το 1970. Επρόκειτο για έναν χώρο στην βιομηχανική ζώνη του Düsseldorf και ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα περίμενε κανείς από μια μπάντα που επιδιώκει να κάνει καριέρα. Ήταν εντελώς απομονωμένο. To θρυλικό στούντιο δεν είχε τηλέφωνο, fax, ρεσεψιόν. Η μπάντα ήταν αφοσιωμένη στο να αποφεύγει συστηματικά τη δημοσιότητα και δεν ήθελε το στούντιο για να ενισχύσει τη φήμη του, αλλά για να μετατρέψει σιγά σιγά τα όσα έβγαζε από τη μουσική του, σε μουσικά όργανα και λοιπό εξοπλισμό και να μην έχει ανάγκη κανέναν! Μπορούσαν τώρα να δουλεύουν όποτε θέλουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαν πειθαρχία στον τρόπο που δούλευαν.

«Δεν είμαστε καλλιτέχνες, ούτε μουσικοί, πρώτα απ ‘όλα είμαστε εργάτες.»

Ralf Hütter

Το στούντιο ξεκίνησε σαν ένα δωμάτιο 60 τετραγωνικών και λίγο λίγο προστέθηκαν χώροι σε αυτό για κατασκευή και αποθήκευση μουσικών οργάνων, αλλά και έργων τέχνης με φώτα νέον κλπ. Τα μουσικά όργανα ήταν πάμπολλα, μάλιστα ο Schneider εφηύρε μερικά δικά του μουσικά όργανα όπως ένα ηλεκτρονικό φλάουτο και ένα συνθεσάιζερ τύπου φωνοκωδικοποιητή , το Robovox. Παρόλο που πολλά από αυτά ήταν αναλογικά, το συγκρότημα λέγεται οτι δεν τα πέταξε/πούλησε ποτέ.

Ξέρατε ότι;

•             Στις 20 Ιουλίου 2018, ο αστροναύτης της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας (ESA) Αλεξάντερ Γκερστ, εμφανίστηκε live στο Τζαζ  Φεστιβάλ στη Στουτγάρδη από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Έπαιξαν σε ένα ομολογουμένως ξεχωριστό ντουέτο το «Spacelab» και ο αστροναύτης χρησιμοποίησε ένα τάμπλετ με εικονικό σινθεσάιζερ. Μπορείτε να φανταστείτε τις αντιδράσεις των 7μιση χιλιάδων θεατών.

•             Είναι γνωστό ότι οι Kraftwerk δεν αγαπούσαν τα media και θα τους έλεγε κανείς μάλλον μυστικοπαθείς.  ο Pascal Bussy έγραψε την αυτοβιογραφία τους «Man Machine And Music» το 1993 και τους έστειλε ένα προσχέδιο για να το διορθώσουν. Το δέμα παρόλαυτά επέστρεψε πίσω ανέγγιχτο και ο συγγραφέας αποφάσισε να το εκδώσει όπως είναι. Κατάφερε να επικοινωνήσει μαζί τους τελικά μόνο όταν πια το βιβλίο ήταν στα βιβλιοπωλεία για να πάρει από τον Florian Schneider την απάντηση ότι «the book is shit» και καλά θα κάνει να το αποσύρει.

•             Θα μπορούσε κανείς να τους πει παράξενους. Είχαν ένα φετίχ με τα ποδήλατα (εξ ου και τα Tour De France Soundtracks) και τον κώνο της τροχαίας πχ που έχει γίνει σήμα κατατεθέν τους. Πολλές φορές επίσης γίνονταν αιτία παρεξήγησης, όπως πχ η δήλωση τους ότι εκπροσωπούν το γερμανικό πνεύμα. Πολύ επικίνδυνη δήλωση όπως καταλαβαίνετε στην μετα-ναζιστική  Γερμανία. Θα μπορούσαν βέβαια να εννοούν απλά την ψυχρή ιδιοσυγκρασία τους. Δεν θα μάθουμε ποτέ μάλλον, γιατί όπως θα έχετε καταλάβει, δεν είναι οι τύποι που θα βγουν να διαψεύσουν!

•             Κάπου το 2011, σύμφωνα με τα ίχνη της που βρήκαμε στο διαδίκτυο, κατασκεύασαν μια εφαρμογή που επιτρέπει στους fans να φτιάχνουν την δική τους μουσική virtually . Δοκιμάστε κι εσείς!

Άσχετα με το αν διαβάζοντας τα παραπάνω τους συμπαθήσατε ή όχι, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την τεράστια προσφορά τους στη μουσική. Eν τέλει, καθόλου δεν τους νοιάζει αν τους συμπαθείτε, θα ναι για πάντα οι πιο ξεχωριστοί παράξενοι των μουσικών μας ακουσμάτων.

Όποιος έχει όρεξη για παραπάνω διάβασμα προτείνουμε το υπέροχο αρθράκι του Alexis Petridis που θα βρείτε εδώ. Enjoy!

credits για τη φωτό εξωφύλλου: merlin’s.gr

One thought on “We play the machines and the machines play us

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses cookies to offer you a better browsing experience. By browsing this website, you agree to our use of cookies.