Ο Goofy, ο “θείος Walt” και ο Covid-19
Εχθές ο αγαπημένος μας χαρακτήρας Goofy έκλεισε επισήμως τα 87 και καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα που βασάνισε το διαδίκτυο για χρόνια: Είναι σκύλος; Eίναι αγελάδα; Είναι άνθρωπος;
words: Sporos
Εχθές ο αγαπημένος μας χαρακτήρας Goofy έκλεισε επισήμως τα 87 και καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα που βασάνισε το διαδίκτυο για χρόνια: Είναι σκύλος; Eίναι αγελάδα; Είναι άνθρωπος; Λοιπόν, ο Goofy είναι σκίτσο, κάποιος τον ζωγράφισε, εμείς τον αγαπήσαμε και κυρίως κάποιος έβγαλε πολλά πολλά λεφτά. Ας κάνουμε βουτιά να μάθουμε για όλα.
Η γέννηση του Goofy
Πριν ο αγαπημένος μας Goofy γίνει σκίτσο, ήταν θεατής και συγκεκριμένα ήταν θεατής του “Mickey’s Revue”. Υπήρχε, λέει, στον πλήθος του κόσμου που παρακολουθούσε την ταινία ένας τύπος που διασκέδαζε τόσο πολύ που με τα γέλια του δεν άφηνε τους υπόλοιπους να παρακολουθήσουν. Αυτό το πρόσεξαν οι οι σχεδιαστές της Disney και έφτιαξαν έναν χαρακτήρα που αρχικά ονομάστηκε “Dippy Dawg”, τουτέστιν “τρελός σκύλος”. Το όνομα του το πήρε από τους ίδιους τους σχεδιαστές εκ των υστέρων όταν άρχισαν χαϊδευτικά να τον αποκαλούν goof.
H παρθενική εμφάνιση
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην πόρτα του Μίκι τον Ιανουάριο του 1932, για να βοηθήσει να καθαρίσουν την αυλή του από το χιόνι. Το 1953 αποκτά το δικό του περιοδικό, στα πλαίσια της σειράς “Four Color Comics”. Το 1965, θα εμφανιστεί ως σούπερ-ήρωας που αποκτά τις δυνάμεις του τρώγοντας τους καρπούς της σούπερ-φιστικιάς στην αυλή του. Μπορεί χάρη στα φιστίκια, να δει μέσα από αντικείμενα, να ακούσει ήχους γαλαξίες μακριά, έχει υπέρ-δύναμη, μπορεί να πετάξει και να φυσήξει με δύναμη ανεμοστρόβιλου.
Ο Goofy είναι “μάλαμα”
Ο αγαπημένος μας χαρακτήρας είναι πάντα χαρούμενος και ελαφρώς αγαθός, γιαυτό και συχνά μπλέκει άσχημα πριν καν το καταλάβει και αναλαμβάνει ο Μίκι να τον σώσει. Είναι κάπως ατσούμπαλος και δεν προσέχει ιδιαιτέρως την εμφάνιση του, φοράει συνήθως ένα πράσινο καπελάκι και οι σόλες του των παπουτσιών του είναι τρύπιες. Είναι όμως καλόκαρδος, συγχωρεί εύκολα, είναι αφοσιωμένος φίλος και έχει πολλάκις κι αυτός με τη σειρά του βγάλει τον Μίκι από τη δύσκολη θέση. Δεν είναι τυχαία άλλωστε ο καλύτερος του φίλος.
O πατέρας του goofy
Ο Goofy δεν φαίνεται να έχει πατέρα σε καμία από τις “εμφανίσεις του”, για την ακρίβεια φαίνεται σαν να μην έχει κανέναν εν ζωή, εκτός από τον γιο που μας παρουσιάζουν πολύ αργότερα, όταν αποφάσισαν να κάνουν τον ήρωα μεσήλικα εργαζόμενο οικογενειάρχη. O Art Babitt δεν ήταν ο πρώτος που ζωγράφισε τον Goofy, αλλά είναι ο υπεύθυνος για όλη την εξέλιξη του χαρακτήρα, πήρε τον Dippy και τον έκανε Goofy. To έκανε μάλιστα παρόλο που ο ίδιος ο Walt Disney δεν είχε τον Goofy σε καμία υπόληψη, τον θεωρούσε “χαζό” χαρακτήρα που στεκόταν εμπόδιο στην προσπάθεια του να κάνει τα καρτούν του κάτι παραπάνω από μια σειρά από φάρσες.
Ο Art Babbitt
O Art προσελήφθη στο studio Disney το 1932 και δημιούργησε όσο ήταν εκεί, την Κακιά Βασίλισσα στη “Χιονάτη και τους 7 νάνους”, τον Τζεπέτο του “Πινόκιο”, τα μικρά μανιτάρια στη “Φαντασία” και τον πελαργό στον “Ντάμπο”. O Babbitt πήρε τον Goofy, αλλά και τη δουλειά του γενικότερα στα σοβαρά. Μπήκε στη διαδικασία να μελετήσει υλικό που τράβαγε με μια 16mm βιντεοκάμερα, σε μια προσπάθεια να καταλάβει πως ακριβώς λειτουργούν οι μυς, δημιουργώντας έτσι το μοναδικό του περπάτημα, που το ονόμασε “breaking the joints”. Μελέτησε τη μέθοδο Στανισλάβσκι, γιατί η ζωγραφική των χαρακτήρων του ήταν στην ουσία ηθοποιία με μολύβι, μελέτησε τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι και ολίγον από ψυχιατρική και το 1934 έγραψε ένα μακροσκελές manual για να εξηγήσει τα πάντα, από το περπάτημα, ως τον τρόπο που μιλάει και που σκέφτεται ο Goofy. Μπορεί λοιπόν να μην ήταν ο πρώτος που τον ζωγράφισε, αλλά ήταν αυτός που “του έδωσε πνοή”.
“Ο Goofy έχει μουσική στην καρδιά, παρότι παίζει αιωνίως την ίδια μελωδία, κι εγώ τον ακούω να τη σιγοτραγουδά ενόσω σκέφτεται ή εργάζεται.”
Art Babbitt
Δείτε παρακάτω τα αξέχαστα μανιτάρια της Φαντασίας που επίσης έφτιαξε ο Art:
H Απεργία του 1941 στο στούντιο Disney
Μέχρι το 1937 ο Walt Disney μοιραζόταν με τους εργαζόμενους το 20% επί των κερδών από κάθε ταινία του (πρακτική που εγκατέλειψε με τον καιρό) και η τεράστια επιτυχία που είχε η Χιονάτη και οι 7 νάνοι του επέτρεψαν να φτιάξει ένα καινούριο μεγαλύτερο στούντιο. Στο στούντιο αυτό λίγοι και εκλεκτοί είχαν πρόσβαση σε εστιατόριο, γυμναστήριο, ατμόλουτρο και είχαν μεγαλύτερα γραφεία. Οι χώροι αυτοί ήταν αποκλειστικά για λίγους και φυλάσσονταν ολημερίς. Οι διαφορές στους μισθούς ήταν ακραίες. Κάποιοι μπορεί να έβγαζαν 300$ τη βδομάδα και άλλοι μόνο 12$. Οι ανισότητες αυτές δεν άρεσαν στον Babbitt, παρόλο που σαν παλιός εργαζόμενος άνηκε στους “προνομιούχους”, γράφτηκε στο SCG (Συνδικάτο Σκιτσογράφων Κινηματογράφου) και ζήτησε μαζί με τον Bill Littlejohn από τον Walt την αναγνώριση του σωματείου για να πάρει σαν απάντηση την άρνηση του (γιατί υποτίθεται οτι οι εργαζόμενοι εκπροσωπούνταν από το Federation of Screen Cartoonists, που όμως ήταν φτιαγμένο από την ίδια την εταιρία) καθώς επίσης και την απόλυση την δική του και 16 συναδέλφων που ήταν μέλη του συνδικάτου.
Την επόμενη μέρα ο Walt όταν έφτασε στο στούντιο του αντίκρισε 200 απεργούς εργαζόμενους σε πικετοφορία έξω από το κτίριο, την περίοδο μάλιστα που τρέχανε τα γυρίσματα του Dumbo. Η απεργία διήρκεσε σχεδόν δύο μήνες και έληξε όταν η εταιρία εν τέλει υποχώρησε. Μάλιστα μετά τον πρώτο μήνα της απεργίας, ο Disney ζήτησε τη βοήθεια της μαφίας για να ξεφορτωθεί του απεργούς, προσλαμβάνοντας τον “Willy Bioff” της οικογένειας Καπόνε, για να τους τρομοκρατήσει, χωρίς αποτέλεσμα.
Δείτε εδώ πόσο επηρέασε το απεργιακό κλίμα της περιόδου και τον ίδιο τον Dumbo:
Κάποιοι από τους απολυμένους μετά τον πόλεμο επέστρεψαν στο στούντιο, όπως και ο ίδιος ο Babbitt (επαναπροσλήφθηκε και απολύθηκε συνολικά 3 φορές), για λίγο, αλλά το κλίμα δεν ήταν ποτέ ξανά καλό εκεί γι αυτούς. Οι περισσότεροι ωστόσο από του απολυμένους έφτιαξαν αργότερα το UPA studio, που γέννησε μεταξύ άλλων και το Mr Magoo.
Όλα αυτά φυσικά έρχονταν σε ευθεία αντίθεση με την εικόνα ενός μαγικού κόσμου που υπήρχε για τα στούντιο της Walt Disney τότε. Ο Μίκι Μάους, ο Ντόναλντ Ντάκ και ο Γκούφι ήταν ήδη αγαπημένοι μικρών και μεγάλων, η Χιονάτη και οι 7 νάνοι έβγαζε 4 φορές παραπάνω από οποιαδήποτε ταινία της εποχής, κέρδισε ένα ειδικό όσκαρ και ο Sergei Eisenstein είπε οτι είναι η καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδιών που φτιάχτηκε ποτέ.
Μετά το πέρας της απεργίας, είναι γνωστό ότι ο Walt Disney συνεργάστηκε με το FBI σαν πληροφοριοδότης σε σχέση με το ποιοι εργαζόμενοι στο χώρο ήταν κομμουνιστές και δημιούργησε το 1944 την MPA, δηλαδή την Κινηματογραφική Συμμαχία για τη Διατήρηση των Αμερικανικών Ιδανικών, που λειτούργησε με τον ίδιο σκοπό.
“Fun” Facts για τον “θείο Walt”
- Δεν είναι στην κατάψυξη
Συζητούσε πριν το θάνατο του να δοκιμάσει την μέθοδο της κρυογονικής, αλλά εν τέλει αποτεφρώθηκε δύο μέρες μετά το θάνατο του. Ο πρώτος άνθρωπος ωστόσο “καταψύχθηκε” δυο βδομάδες μετά και αν έχουμε καταλάβει έστω και λίγο τον Walt Disney, νομίζουμε θα χαιρόταν πολύ να ήταν ο πρώτος
- Ήταν μανιώδης καπνιστής.
Κάπνιζε 60 τσιγάρα τη μέρα και σε όλες τις φωτογραφίες ήταν με ένα τσιγάρο στο χέρι. Η εταιρία για να προστατεύσει την εικόνα του καλοκάγαθου παραμυθά, επεξεργαζόταν τις φωτογραφίες και αφαιρούσε τα τσιγάρα με αποτέλεσμα σε όλες να φαίνεται να δείχνει κάτι με τα δυο δάχτυλα.
Nα έτσι όπως τον έκανε και ο Τομ Χανκς στο Saving Mr Banks
Για να εξηγήσει την παράξενη αυτή χειρονομία, η εταιρία την πέρασε στους κανόνες για όλους τους υπαλλήλους, με τη δικαιολογία οτι το να δείχνεις με το ένα δάχτυλο θεωρείται από κάποιους λαούς προσβλητικό. Βέβαια σήμερα θα βρείτε στο διαδίκτυο φωτογραφίες του με το τσιγάρο, καθώς μετά τον θάνατο του από καρκίνο του πνεύμονα που είχε σύνδεση με την αγαπημένη του συνήθεια, θεωρήθηκε λάθος να το κρύβουν από τους νεαρούς του φίλους.
- Αγαπούσε πολύ τα τρένα.
Είχε φτιάξει στο σπίτι του μάλιστα ένα μίνι-σιδηρόδρομο 184 mm που το λέγανε Carolwood Pacific Railroad. Όταν ήταν μικρός λέει ήθελε να γίνει μηχανικός σιδηροδρόμων σαν τον ξάδερφο του μπαμπά του.
- Δεν άντεχε τα γένια
Στους κανόνες που αφορούσαν τους υπαλλήλους του, υπήρχε και ένας που αφορούσε τις τρίχες του προσώπου, παρότι ο ίδιος μυστακιοφόρος. Το μουστάκι προστέθηκε σαν εξαίρεση το κοντινό 2000 και το 2012 επιτράπηκε τελικά το μούσι, αλλά και αυτό δεν πρέπει να είναι μακρύ και ατημέλητο. Εντάξει, μπορεί να τους πήρε καμιά 60αριά χρόνια αλλά τελικά..
- Δεν προσλάμβανε γυναίκες σε δημιουργικά πόστα
Το 2009 ανακαλύφθηκε το απαντητικό γράμμα που είχε στείλει ο Walt Disney στην Mary Ford το μακρινό 1938, ο οποίο έλαβε δημοσιότητα το 2014, γιατί αναφέρθηκε σε αυτό η Meryl Streep όταν συνεχάρη την Emma Thompson για το βραβείο της στο NBR. Ο Walt εξηγούσε πως δεν ήθελε να ξοδέψει χρήματα για να εκπαιδεύσει, κάποια που μια μέρα θα έφευγε για να κάνει παιδιά. Παιδιά που τρελαίνονταν για τις ταινίες του ωστόσο…
Η Walt Disney στο σήμερα
Ο “θείος Walt” δεν ζει πια και θα μπορούσε να πει κανείς για να τον δικαιολογήσει οτι οι εποχές ήταν έτσι ή ο Walt ήταν μυστήριος. Στο 2020, μπορεί ο Walt να μην υπάρχει, υπάρχει όμως η Walt Disney και είναι ένας κολοσσός αξίας 150 δις δολαρίων που έβγαλε μόνο πέρυσι 9 δις δολάρια καθαρά κέρδη και φοροελαφρύνθηκε για άλλα 1,6 δις από τον πρόεδρο Τράμπ της καρδίας μας. Με λίγα λόγια δεν τα πάει κι άσχημα.
Οι ανισότητες ανάμεσα στα στελέχη και τους υπόλοιπους υπαλλήλους καλά κρατούν, συγκεκριμένα ένα στέλεχος φτάνει να πληρώνεται 900 φορές υψηλότερα από τον μέσο εργαζόμενο. Ένας στους δέκα εργαζόμενους της Disneyland δηλώνει οτι έχει υπάρξει περιστασιακά άστεγος και ζούσε στο αυτοκίνητο του, γιατί αδυνατούσε να επιβιώσει με τον μισθό του και δυο στους τρεις δηλώνουν οτι δεν έχουν πάντα τα χρήματα για να φάνε τρία γεύματα την ημέρα παρόλο που δουλεύουν από 40 εως 60 ώρες εβδομαδιαίως για την εταιρία. Ταυτόχρονα δεν είναι λίγες οι καταγγελίες για απάνθρωπες συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια που παράγουν τα προϊόντα της.
Στα πολύ πρόσφατα νέα, η Walt Disney, θα σταματήσει να πληρώνει περισσότερους από 100.000 εργαζόμενους, σχεδόν το μισό της δυναμικό σε Ευρώπη και Αμερική, με αφορμή το lockdown λόγω covid-19, εξοικονομώντας 500 εκ. δολάρια το μήνα.
O Walt Disney διατηρούσε ένα μικρό διαμέρισμα μέσα στη Disneyland, πίσω από τον πυροσβεστικό σταθμό και είχε μια λάμπα στο παράθυρο του που την κράταγε αναμμένη, όταν ήταν εκεί για να ενημερώνει για την παρουσία του. Μετά το θάνατο του η λάμπα αυτή παραμένει αναμμένη στη μνήμη του. Κι εμείς να ρωτήσουμε: Eαν για την απάνθρωπη συμπεριφορά της Walt Disney φταίει που είναι ακόμα εδώ και την καθοδηγεί με τις “παραξενιές” του ο “θείος Walt”, για τις υπόλοιπες πολυεθνικές, σε ποιόν θα πρέπει να ρίξουμε την ευθύνη;
Aρχική φωτογραφία via www.pbs.org