10 πράγματα που μου θύμισε ο εγκλεισμός
Τώρα που οδεύουμε σε σταδιακή άρση του lock down είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για μια μικρή ενδοσκόπηση, ένα flashback αυτών που ζήσαμε και τι μας έμεινε.
words: BlueJay
Γενιές ολόκληρες δεν είχαν αναγκαστεί να έρθουν αντιμέτωπες με μία τόσο γενικευμένη και παγκόσμια υγειονομική κρίση και έλαχε σε εμάς. Σε εμάς που δεν προλαβαίνουμε να φιλτράρουμε και να επεξεργαστούμε γεγονότα και μέσα σε μισή ώρα υπερκαλύπτονται από νέα, ζουμερότερα και πιο «κοσμοϊστορικά». Εάν πάρεις το βλέμμα σου για μια στιγμή (για μια στιγμή όμως, όχι παραπάνω) από τους θανάτους, τις τραγικές ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτικά υλικά, τη σήψη των συστημάτων υγείας σε όλο τον κόσμο, τα σκάνδαλα που έλαβαν χώρα και αυτά που έπονται, θα μπορούσες να μειδιάσεις με την ειρωνία που πλανάται σε αυτό που ζούμε. Είναι σαν να θέλησε κάποιος να πατήσει το slow motion και να μας πιέσει να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας κάθε μέρα και εμείς το χάνουμε γιατί κυνηγιόμαστε με τα χέρια σε ανάταση. Δεν ξέρω σε τι βαθμό επιτεύχθει το εγχείρημα αλλά ήταν παράδοξα ευρηματικός ο τρόπος.
Εμένα το lock down με πέτυχε λεχώνα, που μετά από τον οικειοθελή εγκλεισμό των πρώτων μηνών, είχα ξεκινήσει να βγαίνω δειλά – δειλά από το σπίτι για ένα καφέ, ένα γυμναστήριο και στο τσακίρ κέφι για ένα φαγητό έξω. Και μόλις άρχισα να το συνηθίζω και να μην κλαίω που εγκατέλειψα το παιδί μου μόνο και έρημο, με ξανάβαλαν μέσα. Ψύχραιμα το πήρα. Δύο εβδομάδες αργότερα έκλεισε αναγκαστικά και η δουλειά του άντρα μου. Και να μαστέ δύο ενήλικες και ένα μωρό σε 24/7 επαφή.
Ο εγκλεισμός λοιπόν μου θύμισε:
Πόσο μου λείπει ο άντρας μου
Δεν έχω ξαναδεί τον άντρα μου συνεχόμενα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ποτέ στα 10 χρόνια που είμαστε μαζί. Ήταν ταυτόχρονα υπέροχο και τρομακτικό
Τις ανάγκες των παιδιών
Θα φροντίσω να μην ξεχάσω ποτέ πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να είναι παρόντες και οι δύο γονείς του, ακόμα και όταν είναι μόλις 5 μήνων
Τα ψέματα που μου λέω
Οι δουλειές στο σπίτι που λεω ότι δεν προλαβαίνω να κάνω γιατί τρέχω σαν τον Βέγγο μέσα στην ημέρα, δεν θα γίνουν ποτέ. Δε θέλω να τις κάνω. Αρνούμαι να φτιάξω αυτό το συρτάρι με όλα τα κουφά πράγματα μέσα. Αρνούμαι!
Τη βασική μας ανάγκη που παραγκωνίζεται
Η ελευθερία είναι κάτι που σου παίρνουν πολύ εύκολα όταν δεν κοιτάζεις και πολύ δύσκολα την παίρνεις πίσω
Την ανθρωπιά της επαφής
Το χάδι, το φιλί, η αγκαλιά και κάθε έκφραση αγάπης, μπορεί να μαλακώσει τα πάντα και είναι επίπονο να σου στερείται
Τους άλλους
Τείνουμε να ξεχνάμε ότι σε αυτή την κοινωνία δεν έχουμε όλοι τις ίδιες συνθήκες διαβίωσης. Κάποιος δεν έχει σπίτι, κάποιος μένει σε μια τρύπα και κάποιος μένει σε μια έπαυλη με έναν κακοποιητικό σύντροφο
Την έκφραση «άνοιξε το μάτι μου»
Η υπέροχη στιγμή της ημέρας, όταν έχεις περάσει τις περισσότερες ώρες σου κοιτώντας σε απόσταση 2 – 3 μέτρων και βγαίνεις έξω και επιτέλους … «ανοίγει το μάτι σου»
Τα υποκείμενα νοσήματα
Εσύ πόσους μέτρησες στον κύκλο σου που άνηκαν σε ομάδα υψηλού κινδύνου;
Δεν θέλω να ζήσω για να δουλεύω
Παρόλο που αγαπάω τη δουλειά (μου), έχω μια ακαταμάχητη επιθυμία να ζήσω. Γιατρέ μου, θα ζήσω;
Την υγεία
Κλισεδάκι, αλλά τι να κάνουμε;! Είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Αγαθό όμως, όχι εμπόρευμα.
Υ.Γ Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα κιλά του εγκλεισμού, θα είναι για πάντα δικά μου και θα τα κουβαλάω μαζί μου, σφιχτά πάνω μου, για να μου θυμίζουν τις μέρες – και τις νύχτες, της αδυσώπητης λαιμαργίας μου