Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου


Όσο ασχολιόμασταν με άλλα πράγματα, δεν θα το πιστέψετε, αλλά στον κόσμο συνέχιζαν να γίνονται καλλιστεία.

sporos

words: Sporos

1970 miss world

Το μήλον της έριδος

Να τι έγινε εκεί. Παντρευόταν ο Πηλέας τη Θέτιδα και την Έριδα δεν την κάλεσε κανείς, αλλά δεν ήταν ο τύπος που θα συνεχίσει απλά τη ζωή της. Το πήρε προσωπικά και άφησε ένα χρυσό μήλο με την επιγραφή “στην καλλίστη” να κατρακυλήσει ώστε να το δουν οι θεοί που ήταν καλεσμένοι και να ζηλέψουν. Η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη τσίμπησαν και θέλανε και οι τρεις το μήλο. Ο Δίας που δεν μπορούσε μέσα σε αυτή την κατάσταση να χαλαρώσει με το κρασί του, φώναξε τον Ερμή και του είπε να τις πάει στον Πάρη, να διαλέξει αυτός που μάλλον ήταν γνωστός για το καλό του γούστο. Οι Αθηνά του είπε αν διαλέξει εκείνη θα του δώσει σοφία, η Ήρα σωματική δύναμη, αλλά η Αφροδίτη είπε θα του δώσει την ωραία Ελένη και πήρε το μηλαράκι. Ξέχασε βέβαια να του πει οτι η ωραία Ελένη ήταν παντρεμένη, οπότε μετά έγινε ο Τρωικός πόλεμος. Ομολογουμένως επεισοδιακά καλλιστεία, δεν ήταν όμως τα μόνα.

Πότε άρχισαν όλα

Υπάρχουν στοιχεία για την ύπαρξη εκδηλώσεων που θύμιζαν καλλιστεία από πολύ πιο παλιά, αλλά η πρώτη καταγραφή για καλλιστεία στην μοντέρνα εκδοχή τους έχει τη σφραγίδα του P. T. Barnum, ο οποίος είχε βασικά ένα κάρο ιδιότητες και είναι γνωστός για διάφορα, αλλά εδώ μας ενδιαφέρει οτι ήταν παραγωγός ορισμένων σόου στην Αμερική. Για να ψυχαγωγήσει το συνεχώς αυξανόμενο κοινό του διοργάνωσε στην καριέρα του διάφορους διαγωνισμούς με σκυλιά, κοτόπουλα, λουλούδια, ακόμα και μωρά και ήταν θέμα χρόνου μέχρι κάποια στιγμή να σκεφτεί να στήσει έναν διαγωνισμό με γυναίκες. Όταν τελικά το έκανε, με τίτλο “the handsomest ladies”, το βραβείο ήταν προικιά για τις ανύπαντρες και μια διαμαντένια τιάρα για τις παντρεμένες. Τα κίνητρα δεν ήταν αρκετά για τις γυναίκες της εποχής ωστόσο, οπότε η διοργάνωση δεν είχε μεγάλη επιτυχία έκανε όμως την αρχή για όλα.

Ο θεσμός των καλλιστείων κέρδισε τον όποιο σεβασμό έχει από το 1921 και μετά όταν έγινε το πρώτο “Miss America” στο Αντλάντικ Σίτι σε μια προσπάθεια ενός ντόπιου επιχειρηματία να προσελκύσει τουρίστες. Η πρώτη νικήτρια ήταν η δεκαεξάχρονη (!) Margaret Gorman και το βραβείο της ήταν 100$. Έκτοτε νέες γυναίκες συνέρρεαν κατά δεκάδες για να συμμετάσχουν με την ελπίδα να βγουν από αυτή τη δοκιμασία σταρ του Χόλιγουντ. Οι κανόνες έλεγαν οτι έπρεπε να είναι πάνω από 1,65, λιγότερα από 59 κιλά και ανύπαντρες. Με βάση αυτές τις πρώτες ενδεικτικές αναλογίες, διαμορφώθηκαν οι αναλογίες που ζητώνται μέχρι και σήμερα.

photos via wikipedia

Η διοργάνωση Miss World του 1970

via The Guardian

Για να σκαλίσουμε το θεσμό των καλλιστείων, θα κάνουμε ζουμ σε μια διοργάνωση που έμεινε στην ιστορία, γιατί έγινε η αφορμή να σχολιαστούν μερικά από αυτά που πάνε λάθος με τα καλλιστεία και βγάζουν μάτι.

Η διοργάνωση Miss World είναι η παλιότερη διεθνής διοργάνωση και μετράει ζωή από το 1951. Εκείνη τη χρονιά ωστόσο η διοργάνωση διεκόπη από μέλη του κινήματος Women’s liberation movement που διαμαρτύρονταν για τον θεσμό των καλλιστείων, τον τίτλο κέρδισε για πρώτη φορά μαύρη διαγωνιζόμενη και ταυτόχρονα η Νότια Αφρική έστειλε μια λευκή και μια μαύρη διαγωνιζόμενη για να ρίξει στάχτη στα μάτια τους κόσμου σε σχέση με το απαρτχάιντ, δίνοντας ωστόσο σαφείς οδηγίες στην μαύρη κοπέλα, που στην κυριολεξία ψαρεύτηκε από την βιομηχανία παπουτσιών που δούλευε, να μην κάνει κανένα πολιτικό σχόλιο εάν θέλει να ξαναδεί τους γονείς της πίσω στην πατρίδα.

Οι γυναίκες του Women’s liberation movement πήρανε εισιτήρια για το event και βάλανε τα καλά τους για να κάνουνε blend in, κρύψανε στις τσάντες τους βόμβες με αλεύρι, στρακαστρούκες, νεροπίστολα και σάπια φρούτα. Tα πέρασαν όλα αυτά μέσα στο χώρο κάτω από τη μύτη μάλιστα της ασφάλειας τους κτιρίου, η οποία ήταν ενισχυμένη λόγω των διαμαρτυριών απέξω και μιας βομβιστικής ενέργειας το προηγούμενο βράδυ. Το αρχικό σχέδιο ήταν να δοθεί το σήμα μετά το σόου με τα μαγιό και αφού τα κορίτσια θα έχουν κατέβει από τη σκηνή, γιατί όπως λέγανε, δεν είχαν με εκείνες πρόβλημα, ωστόσο τα σεξιστικά αστειάκια του παρουσιαστή Bob Ηope τις έβγαλαν από τα ρούχα τους. Πάρτε μια γεύση από το τι ακολούθησε στο παρακάτω βίντεο:

Το σήμα δόθηκε νωρίτερα από την Sally Alexander που ύψωσε την πρώτη στρακαστρούκα! Δείτε εδώ την Sally να μιλάει για εκείνη τη βραδιά.

We’re not beautiful, we’re not ugly. We’re ANGRY!

Αυτό ήταν στο σύνθημα της βραδιάς, η οποία ήταν η βραδιά με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα στην ως τότε ιστορία τους, με 22 εκατομμύρια κόσμο να παρακολουθεί live στο ΒΒC1. Παρόλη λοιπόν την αναστάτωση, οι διοργανωτές ήταν αποφασισμένοι να φτάσουν το σόου ως το τέλος και μετά από μια σύντομη διακοπή συνέχισαν κανονικά και εξέλεξαν την Miss Grenada, Μiss World, ερχόμενοι αντιμέτωποι με αρχικά γιουχαρίσματα, γιατί όλοι περίμεναν την εκλογή της Miss Sweden που ήταν φαβορί και εγείροντας σχόλια στις εφημερίδες της εποχής οτι επρόκειτο για συνωμοσία των μαύρων μελών της κριτικής επιτροπής. Όσο για τις σουφραζέτες μας, οι περισσότερες πιάστηκαν και πλήρωσαν ένα ποσό ανάλογο των £1,500 και πολλές από αυτές πέρασαν τη νύχτα τους στο κρατητήριο.

Εάν θέλετε να μπείτε λίγο παραπάνω στο κλίμα της εποχής, βγήκε φέτος το “Misbehaviour” που προσπαθεί να “δει” τα γεγονότα και από την οπτική της Sally, αλλά και από αυτήν της διαγωνιζόμενης Jennifer Hosten και να μην κατηγορήσει καμιά τους.

Τα καλλιστεία και ο ρατσισμός τους

Στα Αμερικάνικα καλλιστεία για χρόνια απαγορευόταν η συμμετοχή μαύρων διαγωνιζόμενων. Μάλιστα το 1968 οι μαύρη κοινότητα διοργάνωσε τα δικά της καλλιστεία ταυτόχρονα με αυτά του Miss America στο Ατλάντικ Σίτυ, κάτι που συνέχισαν να κάνουν για χρόνια, όσο υφίστατο ο αποκλεισμός από τις επίσημες διοργανώσεις.

H Jennifer Hosten όταν έφτασε το 1970 στην Βρετανία για να συμμετάσχει στο Miss World λέει οτι αντιλήφθηκε για πρώτη φορά πόσο κολλημένα ήταν τα media στα Ευρωπαϊκά στάνταρ ομορφιάς και αυτό την εξόργισε και έδωσε μεγαλύτερο νόημα στη συμμετοχή της, την έκανε να θέλει να κερδίσει. Αυτό και το γεγονός οτι η μικρή Grenada ήταν ακόμη τότε αποικία της Αγγλίας και η νίκη της θα “έβαζε” την πατρίδα της στο χάρτη.

Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει κατά καιρούς σχετικά με το χρώμα του δέρματος της διαγωνιζόμενης από κάθε χώρα και αν αυτό θα πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικό του χρώματος του δέρματος των κατοίκων. Σημειωτέων οτι αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα όσα χρόνια από την Νότια Αφρική ερχόταν αποκλειστικά λευκή διαγωνιζόμενη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Ιταλίας που το 1996 εξέλεξε Μις Ιταλία την Denny Mendez, μετανάστρια από την Καραϊβική και σήκωσε θύελλα αντιδράσεων, γιατί λέει δεν ταίριαζε με τα παραδοσιακά πρότυπα της Ιταλικής ομορφιάς!

Το 2019 έφερε 5 μεγάλα βραβεία ομορφιάς (Miss World, Miss Teen USA, Miss America, Miss USA, Miss Universe) σε 5 μαύρες διαγωνιζόμενες και όλα τα site έσπευσαν να το επισημάνουν. Νομίζουμε το οτι το συζητάμε ακόμα είναι δείγμα οτι έχει δουλίτσα ακόμα να γίνει…

via www.nytimes.com

Τα καλλιστεία και ο σεξισμός τους

Οι διαμαρτυρίες για τη σεξιστική φύση των καλλιστείων ξεκίνησαν το 1968, παράλληλα δηλαδή με τις διαμαρτυρίες για τη ρατσιστική τους φύση. Το οτι υπάρχει ένας διαγωνισμός που κρίνει και συγκρίνει γυναίκες μεταξύ τους με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση δεν άρεσε στις φεμινίστριες και μάλλον σε αρκετούς ακόμη που δεν αυτοπροσδιορίζονται καν έτσι. Αν κρίνουμε πχ από την τεράστια πτώση της θεαματικότητας τα τελευταία χρόνια. Το Miss America για παράδειγμα το 2015 είχε 7,1 εκατομμύρια θεατές έναντι 27 εκατομμυρίων το 1954.

Πολλοί υπερασπιστές τους θα σου πουν οτι η επιλογή δεν γίνεται μονάχα με βάση την εμφάνιση, γιατί υπάρχουν και οι ερωτήσεις πια και τα κορίτσια έχουν την ευκαιρία να αναδείξουν και την προσωπικότητα τους. Ωστόσο πόση ακριβώς ποσότητα προσωπικότητας επιτρέπεται να έχει μια βασίλισσα της ομορφιάς; Μπορεί να μιλήσει για την παγκόσμια ειρήνη, να αγαπάει τα ορφανά και τα αδέσποτα. Μπορεί όμως για παράδειγμα να σταθεί εκεί στη λαμπερή σκηνή και να πει τον προβληματισμό της σε σχέση με την παραπεταμένη μέριμνα της αναπαραγωγικής υγείας;

Πόσο φυσιολογικό είναι να ορίζεται με τόσο συγκεκριμένο τρόπο τι σημαίνει να είναι κανείς όμορφος και πόση βουλιμία χρειάζεται να πάθουμε ακόμα για να σταματήσουν να υπάρχουν αυτά τα στερεότυπα; Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος για να είναι κάποιος θηλυκός; Eαν δεν έχεις εκπαιδευτεί να περπατάς σε ψηλοτάκουνα θα πρέπει να εξοστρακιστείς από το ίδιο σου το φύλο; Εν τέλει προς τι όλη αυτή η προσπάθεια να πείσουμε τις γυναίκες όλου του πλανήτη οτι μπορούν και αυτές να γίνουν όμορφες λες και η ομορφιά τους είναι το μόνο που θα μπορούσαν ποτέ να έχουν;

via www.nickelinthemachine.com

Τα καλλιστεία, οι χορηγοί και ο καταναλωτισμός

Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, ο ίδιος ο θεσμός ξεκίνησε για να προσελκύσει τον τουρισμό και οι σχέσεις του με τους διάφορους χορηγούς δεν ήταν ποτέ κρυφή, μάλιστα συχνά οι χορηγοί είχαν όρους στα συμβόλαια του που αν δεν τηρούνταν θα απέσυραν το κεφάλαιο τους και κάποιες διοργανώσεις κινδύνευσαν να ακυρωθούν για τέτοιους λόγους. Σπόνσορες έχουν και τα ίδια τα κορίτσια. Αν γράψεις στο google: beauty pageants and sponsors, το τέρας σου απαντά: 10 Ways to Effectively Gain a Sponsorship.

Αλλά το πραγματικό ζήτημα δεν αφορά την χορηγία σαν χορηγία, δεν μας ενδιαφέρει δηλαδή να εξετάσουμε εάν τα αποτελέσματα διαφθείρονται. Tα καλά λεφτά έρχονται μετά το σόου και έρχονται από τους ίδιους τους θεατές, οι οποίοι τα στατιστικά λένε οτι είναι κυρίως γυναίκες και μάλιστα μητέρες και νοικοκυρές. Ένα πεδίο δόξης λαμπρό για εταιρίες καλλυντικών και ρούχων που βρίσκουν στις νεαρές υποψήφιες έναν πανίσχυρο διαφημιστή και χωράνε και κρύβονται πίσω από τα καλλιστεία όλα αυτά τα χρόνια. Το κορίτσια του κοινού θέλουν να μοιάσει σε αυτά τα αψεγάδιαστα κορίτσια κι έτσι καταφεύγουν σε ένα σωρό καλλυντικά, θεραπείες περιποίησης και σε εξαντλητικές δίαιτες για να φορέσουν να ίδια ρούχα και να μοιάζουν το ίδιο εκθαμβωτικές. Δίνοντας την εντύπωση οτι η ομορφιά είναι μόνο για όσους έχουν λεφτά να ξοδέψουν στα αντίστοιχα προϊόντα.

Γιατί υπάρχουν ακόμα;

Tα τελευταία χρόνια οι διοργανώσεις των καλλιστείων ανά τον κόσμο παλεύουν να εκμοντερνιστούν και να κερδίσουν το χαμένο έδαφος. Κάποιοι κόψανε το γύρο με τα μαγιό, κάποιο πρόσθεσαν γύρο χωρίς μακιγιάζ, αύξησαν στο τελικό ζύγι τη βαρύτητα των ερωτήσεων έναντι της εμφάνισης ή καθιέρωσαν την προσφορά υποτροφιών για σπουδές. Προσπάθειες που δεν αλλάζουν την οπισθοδρομική φύση τους. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα πολλές κοπέλες επιλέγουν να συμμετέχουν. Πιθανόν όσες από εμάς είχαμε την ευκαιρία να σπουδάσουμε και να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι με το υπόλοιπο της ζωής μας, να τις κατακρίνουμε με μεγάλη ευκολία, αλλά να ξέρετε τα στατιστικά δείχνουν οτι παίρνουν την επιλογή αυτή για να ξεφύγουν από κάτι και αυτό το κάτι είναι που πρέπει να αλλάξει.

Ως τότε εμείς θα ψηφίζουμε με χέρια και με πόδια τη μια και μοναδική διαγωνιζόμενη της καρδιάς μας, που πήγε στα καλλιστεία και φύγανε τα καλλιστεία…

ΥΓ: Tι φάση ρε παιδιά με τα στέμματα;

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses cookies to offer you a better browsing experience. By browsing this website, you agree to our use of cookies.