Concert Tribute πριν την επιστροφή

Από τις 15 Ιουλίου ξεκινάνε τα δρώμενα σε ανοιχτούς χώρους και βρισκόμαστε μπροστά σε έναν καινούριο κόσμο αναφορικά με τις συναυλίες αν σκεφτείς τα μέτρα σε σχέση με την πληρότητα και τις αποστάσεις.

Είμαστε σίγουροι οτι ποτέ δεν είχαμε 1,5 μέτρο απόσταση σε καμία από τις συναυλίες που έχουμε πάει στο παρελθόν. Με αφορμή αυτή τη νέα πραγματικότητα πάμε να θυμηθούμε συναυλίες ανά τον κόσμο που άφησαν εποχή και να “χορτάσουμε” όσο γίνεται τον συναυλιόφιλο που κρύβουμε μέσα μας.

---

Ο James Brown στο Boston Garden (1968)

Μπορεί να μην είναι του γούστου σου ο James Brown (ντροπή σου αν δεν είναι), αλλά εδώ μιλάμε για μια συναυλία που έγινε μια μέρα μετά τη δολοφονία του Martin Luther King Jr στις 4 Απρίλη του 1968. Η δολοφονία, όπως φαντάζεστε, πυροδότησε βίαιες συγκρούσεις σε όλες τις πόλεις της Αμερικής και φυσικά και στη Βοστόνη. Η συναυλία του James Brown ήταν προγραμματισμένη μήνες πριν και ο δήμαρχος ήταν σε δίλημμα: “Να την ακυρώσει ή όχι”. Τελικά αποφάσισε όχι μόνο να μην την ακυρώσει, αλλά να τη μεταδώσει και τηλεοπτικά, για ανακόψει τις οδομαχίες.

Οι μουσικοί δήλωναν οτι ανέβηκαν στη σκηνή επιφυλακτικοί για το τι επρόκειτο να συμβεί. Ωστόσο η μοναδική ικανότητα του James Brown να κρατάει το κοινό, δικαίωσε την απόφαση να μην ακυρωθεί η συναυλία. Μάλιστα κάποια στιγμή νεαροί θαυμαστές του ανέβηκαν στη σκηνή και η αστυνομία έσπευσε να τους μαζέψει, αλλά ο Brown τους έκανε σήμα να απομακρυνθούν, μίλησε ο ίδιος με το κοινό του και η συναυλία συνεχίστηκε κανονικά.

Λίγους μήνες αργότερα έγραψε το “Say It Loud I’m Black”, που θεωρήθηκε ύμνος διαμαρτυρίας.

O Johnny Cash στην φυλακή San Quentin (1959)

To 1959, ο Johhny Cash περνούσε την πύλη της φυλακής υψίστης ασφαλείας San Quentin, μια από τις παλιότερες φυλακές της περιοχής και γνωστό ίδρυμα για θανατοποινίτες. Το να τραγουδήσει κανείς μέσα σε μια φυλακή δεν ήταν τότε κάτι συνηθισμένο, ο Cash έκανε μεγάλη προσπάθεια μέχρι να του επιτραπεί κάτι τέτοιο και μάλιστα έπρεπε να ακολουθήσει πολύ συγκεκριμένους κανόνες, όπως αυτοί είχαν οριστεί από τον διευθυντή της φυλακής.

Ο Johnny Cash ένιωθε μια ξεχωριστή επαφή με τους φυλακισμένους, με όσους έκαναν μια σειρά από λάθος επιλογές ή γεννήθηκαν μέσα σε αυτές και δεν είχαν πρακτικά άλλη επιλογή. Έγραψε ειδικά για τη συναυλία αυτή ένα τραγούδι με τίτλο “San Quentin” που φυσικά δεν ήταν μέσα στη λίστα με τα τραγούδια που είχε δώσει από πριν στη διοίκηση. Οι κρατούμενοι ενθουσιάστηκαν και του ζήτησαν να το ξαναπαίξει κι εκείνος είπε, αν του μιλάνε ακόμα οι φύλακες μετά από αυτό οτι θα ήθελε ένα ποτήρι νερό. Όταν του φέρανε όμως το νερό, είπε οτι του μυρίζει θειάφι και το άδειασε στη σκηνή. Ήταν ο τρόπος του να διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες κράτησης live.

Στην συγκεκριμένη συναυλία επίσης έκανε την πρεμιέρα του το “A Boy Named Sue”, το οποίο δεν το είχαν ξανακούσει ούτε οι ίδιοι του οι μουσικοί και μάλιστα σε μια προ-μόνιτορ εποχή. Από το 1957 ο Johnny Cash άρχισε να επισκέπτεται πολλές φυλακές των ΗΠΑ και να τραγουδά για τους τρόφιμους και πολλά από τα τραγούδια του δανείζονταν τη θεματολογία τους από τα δεινά των κρατουμένων, όπως το “25 minutes to go” που μιλάει για τα 25 λεπτά ενός θανατοποινίτη πριν την εκτέλεση. Κάπως έτσι ο άντρας με τα μαύρα έγινε η φωνή της ελευθερίας για κάθε κρατούμενο και όλα ξεκίνησαν με εκείνη τη συναυλία.

«San Quentin»

San Quentin, you’ve been livin’ hell to me
You’ve hosted me since nineteen sixty three
I’ve seen ’em come and go and I’ve seen them die
And long ago I stopped askin’ why

San Quentin, I hate every inch of you.
You’ve cut me and have scarred me thru an’ thru.
And I’ll walk out a wiser weaker man;
Mister Congressman why can’t you understand.

San Quentin, what good do you think you do?
Do you think I’ll be different when you’re through?
You bent my heart and mind and you may my soul,
And your stone walls turn my blood a little cold.

San Quentin, may you rot and burn in hell.
May your walls fall and may I live to tell.
May all the world forget you ever stood.
And may all the world regret you did no good.

San Quentin, you’ve been livin’ hell to me…
San Quentin, I hate every inch of you.

Pink Floyd in Venice (1989)

H συναυλία αυτή είχε συμφωνηθεί αρχικά από το δημοτικό συμβούλιο της πόλης να γίνει στην πλατεία του Αγίου Μάρκου και να προβληθεί live στην τηλεόραση σε περισσότερες από 12 χώρες, σε μια λογική που έλεγε οτι η ιστορική πόλη έπρεπε να είναι ανοιχτή σε νέες τάσης της τέχνης και για την μουσική αυτό μεταφραζόταν στη ρόκ μουσική. Οι αντιδράσεις ωστόσο από τους κατοίκους δεν άργησαν να έρθουν. Ο φόβος που υπήρχε ήταν οτι οι δονήσεις από τη δυνατή μουσική μπορούν να κάνουν ανεπανόρθωτη ζημία σε ιστορικά μνημεία της πόλης. Το συγκρότημα ακροάστηκε την ανησυχία του κόσμου και δέχθηκε να παίξει εν τέλει σε μια πλωτή εξέδρα 200 μέτρα από την πλατεία με αρκετά χαμηλότερη ένταση στον ήχο του.

Αυτό που δεν σκέφτηκαν ωστόσο οι διοργανωτές ήταν οτι σε μια συναυλία των Pink Floyd στη Βενετία και μάλιστα χωρίς εισιτήριο, πολλοί θα ήταν διατεθειμένοι να ταξιδέψουν και να παρευρεθούν και όταν λέμε πολλοί, εννοούμε περίπου 200 χιλιάδες κόσμου. Κανείς δεν περίμενε τέτοια κοσμοσυρροή, οπότε δεν είχαν ληφθεί και αντίστοιχα μέτρα.

Ο απολογισμός της καταστροφής έγινε την επομένη, που σύμφωνα με τα συνεργεία καθαρισμού που βγήκαν να συμμαζέψουν την κατάσταση, στην περιοχή μάζεψαν 300 τόνους σκουπίδια και 500 κυβικά μέτρα άδεια κουτάκια και μπουκάλια. Να πούμε επίσης χωρίς να προχωρήσουμε σε περιττές επεξηγήσεις οτι στο χώρο ΔΕΝ είχαν τοποθετηθεί χημικές τουαλέτες. Σημειώθηκαν δε και κάποιες ζημιές, αλλά φυσικά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ήταν από τον ήχο ή από το πλήθος!

Δεν τελείωσαν όμως όλα εκεί, λόγω της κατακραυγής μέχρι το τέλος της επόμενης εβδομάδας ο δήμαρχος μαζί με όλα τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου είχε παραιτηθεί δηλώνοντας οτι προχώρησε στη διοργάνωση αυτή υπό την πίεση της κρατικής τηλεόρασης που είχε πολλά να λαμβάνει από την πώληση της συναυλίας στους άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Monterey Pop Festival (1967)

Το Monterey Pop Festivalπραγματοποιήθηκε το 1967 στο Monterey County Fairgrounds στο Monterey της Καλιφόρνια και κράτησε 3 μέρες. Παρευρέθηκαν 200.000 άτομα κατά τη διάρκεια του τριημέρου και την επομένη της λήξης ο δήμαρχος συνέταξε ψήφισμα που απαγόρευε την συγκέντρωση παραπάνω από 2.000 ατόμων στο σημείο. Σήμερα στο εκεί βρίσκεται ένα ξενέρωτο γήπεδο του γκόλφ.

“Be happy, be free, wear flowers, bring bells”

Αυτό έγραφε η πρόσκληση, αυτό κάνανε και οι παρευρισκόμενοι. Το φεστιβάλ ήταν από τις πρώτες εμφανίσεις του Jimi Hendrix σε αμερικάνικο έδαφος, ο οποίος ήταν ήδη γνωστός στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τον παρουσίασε ο Brian James των Rolling Stones και φυσικά κανείς δεν απογοητεύτηκε από την απόδοση του Jimi που τελείωσε την παράσταση του με το “Wild Thing“, πεσμένος πάνω από την κιθάρα, την οποία περιέλουσε με υγρό αναπτήρα, έκαψε και έσπασε σε χίλια κομμάτια.

Η κιθάρα του Jimi δεν ήταν το μοναδικό θύμα της βραδιάς, ωστόσο. Ήταν εκεί και οι The Who, οι οποίοι άφησαν το κοινό άφωνο με την ερμηνεία του «My Generation» και αμέσως μετά ο κιθαρίστας Pete Townshend άρχισε να σπάει την κιθάρα του, ανάμεσα σε καπνούς και μικρο-εκκρήξεις. Οι διοργανωτές τρέξανε φοβισμένοι να σώσουν τα μικρόφωνα.

Ήταν επίσης από τις πρώτες εμφανίσεις για τον Otis Redding μπροστά σε ένα ακροατήριο κυρίως λευκό. Λίγους μήνες πριν τον πρόωρο θάνατο του ο θρυλικός Otis βγαίνει στη σκηνή του Monterey Pop Festival και λέει το “Respect” στη δικιά του την εκδοχή αφού πρώτα παραδεχτεί οτι το τραγούδι αυτό το έχει χάσει από μια καλή του φίλη, μιλώντας για την Aretha Franklin, χωρίς να χρειάζεται καν να αναφέρει το όνομα της. Ένα τραγούδι πολιτικό όπως και να το τραγουδήσεις. Ο Otis το τραγουδάει σαν ένας σύζυγος που αποζητά από την οικογένεια και τη γυναίκα του τον σεβασμό που δεν του δείχνει η κοινωνία λόγω τους χρώματος του δέρματος του. Η Aretha Franklin του αλλάζει φύλο και το κάνει σύμβολο και της γυναικείας χειραφέτησης.

Η φήμη του φεστιβάλ έφτασε παντού, έγινε θέμα για ταινίες και ντοκιμαντέρ και πρότυπο για μελλοντικά φεστιβάλ, όπως το Woodstock Festival που ήρθε 2 χρόνια μετά.

---

Extra!

Ακυρωμένες συναυλίες, περίεργες δικαιολογίες

• Morrissey (2013)

9 live ακυρώθηκαν λόγω μιας απλής τροφικής δηλητηρίασης από πέννες με κόκκινη σάλτσα!

• Keith Richards (2006)

Αναβλήθηκε η περιοδεία στην Ευρώπη, γιατί ο Keith έπεσε από ένα Coconut Tree στο οποίο προσπάθησε να σκαρφαλώσει. Ο ίδιος αργότερα είπε οτι αν βλέπαμε πόσο κοντό ήταν το δέντρο θα καταλαβαίναμε οτι αστείο του πράγματος.

• Liam Gallagher (1996)

Δεν πήγε στην περιοδεία του συγκροτήματος στην Αμερική. Ισχυρίστηκε οτι πονούσε ο λαιμός του, ωστόσο λένε οτι κατέβηκε τελευταία στιγμή από το αεροπλάνο επειδή του τηλεφώνησε η γυναίκα του και του είπε οτι πρέπει να αγοράσουν ένα σπίτι! Αυτά τα πράγματα δεν περιμένουν..

• Kings of Leon (2010)

Αναγκάστηκαν να διακόψουν τη συναυλία τους στο St. Louis όταν κατά τη διάρκεια της, τους επιτέθηκαν μια παρέα από περιστέρια που είχαν κάνει φωλιά πάνω από τη σκηνή!

• Neil Young (1997)

Αναγκάστηκε να ακυρώσει ολόκληρη την περιοδεία του στην Ευρώπη όταν έκοψε την άκρη από το δαχτυλάκι του προσπαθώντας να κόψει ένα σάντουιτς. Δήλωσε αργότερα οτι αν το ήξερα θα το είχε φάει ολόκληρο και από δω και πέρα θα τρώει μόνο mac n cheese.

---

That’s all folks! Στα καλύτερα που έρχονται!