5 ιστορίες πίσω από 5 παράξενες φωτογραφικές μηχανές

Δεν ήταν μια, δεν ήταν δυο, θα ήταν καμιά δεκαριά φορές που προσπαθήσαμε να το παίξουμε κι εμείς φωτογράφοι με κάθε λογής φωτογραφικές μηχανές από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα ή και με το κινητό μας. Το αποτέλεσμα δεν ήταν κι άσχημο, αλλά θα έλεγε κανείς ότι αν το κοίταγες με μια ειλικρίνεια, θα έβλεπες ότι δεν έχει κάτι να δώσει στην τέχνη της φωτογραφίας. Φτάσαμε στην ηλικία να παραδεχθούμε ότι μάλλον δεν θα γίνουμε φωτογράφοι, αλλά η αγάπη μας για τη φωτογραφία σε συνδυασμό με την αγάπη μας για τα κάθε λογής gadgets αλλά και τις ιστορίες από το παρελθόν έδωσε την παρακάτω λίστα-φόρο τιμής στην χαμένη μας καριέρα.

5 φωτογραφικές μηχανές θρύλοι, που μοιάζουν περίεργες στο μάτι, μας μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή και κουβαλάνε τις δικές τους ιστορίες. Enjoy!

Apple QuickTake 100: Φωτογραφική μηχανή ή προτζέκτορας;

Αυτή η φωτογραφική μηχανή θυμίζει προτζέκτορα εκ πρώτης όψεως και σίγουρα σήμερα δεν μας μοιάζει ιδιαίτερα εξελιγμένη και δεν είναι δηλαδή σε σχέση με το πόσο έχει εξελιχθεί η φωτογραφική μηχανή σήμερα. Το 1994 ωστόσο που βγήκε στην αγορά από την Αpple Computer ήταν από τις πρώτες ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές που βγήκαν σε μαζική παραγωγή, μάλιστα το περιοδικό “Time” την χαρακτήρισε ως πρώτη ψηφιακή κάμερα και την έβαλε ανάμεσα στα 100 gadget που επηρέασαν περισσότερο τον κόσμο από το 1923 μέχρι σήμερα. H αλήθεια είναι ότι πρώτη είχε κυκλοφορήσει στο τέλος του 1989 στην Ιαπωνία η Fuji DS-X και αμέσως μετά, το 1990, η Dycam Model 1 στην Αμερική, αλλά μάλλον η Apple QuickTake προωθήθηκε πολύ πιο μαζικά και ήρθε τη σωστή στιγμή για να δεχθεί την αποδοχή του κοινού. Παρόλ’ αυτά και πάλι δεν είχε την αποδοχή που περίμενε η εταιρία κι έτσι ο Steve Jobs διέκοψε την παραγωγή το 1997, όταν επέστρεψε στην εταιρία μετά την απόλυση του το 1985.

Όσο για τα τεχνικά της χαρακτηριστικά, μπορούσε να αποθηκεύσει 32 φωτογραφίες 320×240 ή 8 φωτογραφίες 640×480, έπαιρνε τρεις ΑΑ μπαταρίες, δεν μπορούσες να δεις τις φωτογραφίες μια μια στην κάμερα και δεν μπορούσες να διαγράψεις μια μια τις φωτογραφίες, υπήρχε όμως ένα κουμπί για να τις διαγράψεις όλες! To κόστος της μηχανής ήταν όταν βγήκε $749, σαν να λέμε $1,300 σήμερα. Ακριβούτσικη…

Δείτε παρακάτω 2 φωτογραφίες τραβηγμένες από την Apple QuickTake 100 και τις διαφημίσεις της εποχής για την εν λόγω μηχανή.

Η φωτογραφική μηχανή-μαμούθ

O George Raymond Lawrence ήταν ένας φωτογράφος διαφημίσεων. Η πιο γνωστή του φωτογραφία μάλλον είναι αυτή που τράβηξε από το San Francisco μετά το σεισμό του 1906. Για να τραβήξει αυτή τη συγκεκριμένη φωτογραφία έφτιαξε μια πανοραμική κάμερα περίπου 22 κιλών την οποία κρέμασε σε μια συστοιχία χαρταετών που πέταξαν για τις ανάγκες της φωτογράφισης 600 μέτρα πάνω από την πόλη. Δεν ήταν η πρώτη του απόπειρα να τραβήξει αεροφωτογραφία, στο παρελθόν πειραματίστηκε με αερόστατο. Η φωτογραφία του San Francisco πουλήθηκε για $125, υπολογίζεται ότι σύνολο ο Lawrence έβγαλε $15,000 από αυτή την φωτογραφία, σαν να λέμε $426,833 σε σημερινά λεφτά.

Το studio του Lawrence στο Σικάγο ήταν διάσημο για την ευρεσιτεχνία του στον κλάδο πριν από τη διάσημη φωτογραφία του San Fransisco. Δεχόταν παραγγελίες από εταιρίες από όλη την Αμερική για να δώσει λύση σε κάθε λογής εξειδικευμένο πρόβλημα. Τότε ήταν που επικοινώνησε μαζί του και η εταιρία Chicago & Alton Railway, η οποία είχε μόλις βγάλει τον σιδηρόδρομο Alton Limited, τον οποίο διαφήμιζε ως το ομορφότερο τρένο στον κόσμο.

H αρχική πρόταση του Lawrence ήταν να φωτογραφίσει το τρένο τμηματικά και να ενώσει τα κομμάτια, αλλά απερρίφθη από την εταιρία. Ύστερα το μόνο που έμενε ήταν να φτιάξει την μεγαλύτερη φωτογραφική μηχανή που φτιάχτηκε ποτέ. Φτιάχτηκε από ξύλο κερασιάς από τον κατασκευαστή J.A. Anderson για να μπορεί να σηκώνει φακό 2,5m x 1,5m που ζύγιζε περίπου 400 κιλά και χρειάστηκαν 15 άτομα για να τεθεί σε λειτουργία η φωτογραφική μηχανή συνολικού βάρους 640 κιλών. Το κόστος της επιχείρησης συνολικά ήταν $5000 και για να καταλάβετε το μέγεθος, τα λεφτά αυτά έφταναν για να χτίσεις ένα σπίτι και μάλιστα μεγάλο. Τα εταιρία ωστόσο δεν μετάνιωσε τα λεφτά που ξόδεψε, γιατί βοήθησε πολύ την διαφήμιση της, σε μια περίοδο που ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις κατασκευάστριες εταιρίες στην Αμερική ήταν τεράστιος.

Για τους μικρούς μας φίλους

Η Barbie Video Camera είναι αυτό ακριβώς που καταλάβατε, μια βιντεοκάμερα ενσωματωμένη μέσα σε μια κούκλα, για την ακρίβεια ο φακός είναι κομμάτι του μενταγιόν της και στην πλάτη είχε μια μικρή οθόνη για να βλέπεις τι τραβάς. Μπορούσε να αποθηκεύσει συνεχόμενα 25 λεπτά και επίσης μπορούσες να μεταφέρεις το υλικό στον υπολογιστή σου. Με μια σύντομη αναζήτηση τη βρίσκει κανείς ακόμη προς πώληση στο διαδίκτυο. Αλλά ας αφήσουμε τους ειδικούς να μας κάνουν το unboxing:

Δυστυχώς το συγκεκριμένο προϊόν δεν φάνηκε καλή ιδέα μόνο στη Mattel και καμπόσα πιτσιρίκια απ ο,τι φαίνεται. Ένα σημείωμα από το FBI που διέρρευσε κατά λάθος στον τύπο προειδοποιούσε ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορεί να λειτουργήσει σαν εργαλείο παιδικής πορνογραφίας. Η Mattel έσπευσε να ξεκαθαρίσει γραπτώς σε δήλωση της προς τον τύπο ότι η προειδοποίηση δεν εκδόθηκε επειδή υπήρξαν περιστατικά που το παιχνίδι χρησιμοποιήθηκε με ύποπτο τρόπο, σε μια προσπάθεια να προστατεύσει την επένδυση της. Σύμφωνα με τους ειδικούς σε δίωξη αντίστοιχων υποθέσεων ωστόσο, η Barbie χρησιμοποιούνταν συχνά στο παρελθόν ακόμη και χωρίς την κάμερα για να προσεγγίσει τα υποψήφια θύματα και ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο γιατί έχει συνδέσει τέτοιου είδους επιθέσεις με κάποιον ξένο στο ρόλο του δράστη, κάτι που συμβαίνει σπάνια. Σύμφωνα με τις αρχές οι δράσεις είναι από το κοντινό περιβάλλον της οικογένειας και με αυτή την πληροφορία νομίζουμε καταλαβαίνει κανείς την επικινδυνότητα του εν λόγω παιχνιδιού.

Δείτε εδώ το διαφημιστικό του παιχνιδιού από τότε που για κάποιο λόγο το βρήκαμε μόνο στα ισπανικά:

Go pro για χαμηλές πτήσεις

Tο 1903 ο Julius Neubronner, ένας φαρμακοποιός από μια γερμανική πόλη κοντά στη Φρανκφούρτη συνεχίζοντας μια πρακτική του πατέρα του χρησιμοποιούσε περιστέρια για να λαμβάνει συνταγές από ένα σανατόριο σε μια κοντινή πόλη και να στέλνει πίσω στους ασθενείς φάρμακα που έπρεπε να ζυγίζουν μέχρι 75 γραμμάρια. Κάποια στιγμή κάποιο από τα περιστέρια του εξαφανίστηκε και επέστρεψε καλοταϊσμένο τέσσερις εβδομάδες αργότερα. Η περιέργεια να μάθει που ήταν το περιστέρι τόσες μέρες τον έκανε να εξοπλίσει τα περιστέρια με φωτογραφικές μηχανές-μινιατούρες σαν ένα ιδιότυπο gps. Έτσι ο φαρμακοποιός συνδύασε την δουλειά του με την ερασιτεχνική αεροφωτογραφία.

Φυσικά για να πετύχει το βέλτιστο αποτέλεσμα, χρειάστηκαν πολλές δοκιμές. Τα βασικά προβλήματα που αντιμετώπισε αφορούσαν το βάρος της μηχανής το οποίο έπρεπε να είναι όσο πιο χαμηλό γίνεται για να μπορούν να τα σηκώνουν τα συμπαθή πτηνά, καθώς και το ότι δεν μπορούσε εύκολα να ρυθμιστεί το ύψος λήψης της φωτογραφίας, αλλά και η ταχύτητα που θα πετούσε το περιστέρι τη στιγμή εκείνη. Το 1907 είχε κάνει αρκετή πρόοδο ώστε να κάνει αίτηση για την πατέντα, η οποία αρχική απερρίφθη, γιατί θεωρήθηκε αδύνατο να είχε καταφέρει κάτι τέτοιο, αλλά ο Neubronner επέστρεψε το 1908 με αυθεντικές περιστερο-φωτογραφίες και τότε τον πιστέψανε. Το μοντέλο που σχεδίασε το 1920, όπως περιγράφεται το φυλλάδιο που εκδόθηκε από τον ίδιο, ζύγιζε 40 γραμμάρια όλα κι όλα και μπορούσε να τραβήξει 12 φωτογραφίες σε κάθε διαδρομή.

Για τον ίδιο τον εφευρέτη, η έρευνα και τα έξοδα μια δεκαετίας δεν του έδωσαν παραμόνο την προσωπική ικανοποίηση ότι τα κατάφερε και το ότι έγινε λήμμα στις εγκυκλοπαίδειες. Αργότερα ωστόσο κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου το υπουργείο σκέφτηκε ότι τα περιστέρια μπορεί να φανούν χρήσιμα στο πεδίο της μάχης. Πράγματι τα περιστέρια δεν φάνηκαν να πτοούνται από τους βομβαρδισμούς και τι εκρήξεις, ωστόσο δυσκολεύονταν να αναπροσαρμόσουν τη θέση τους όταν αυτό χρειαζόταν. Το 1932 ο γερμανικό στρατός χρησιμοποιούσε εκτεταμένα περιστέρια για φωτογράφιση του πεδίου, τα οποία μάλιστα μπορούσαν να βγάλουν 200 λήψεις αν πτήση. Την ίδια χρονιά οι Γάλλοι ισχυρίζονταν ότι επίσης χρησιμοποιούσαν περιστέρια και μάλιστα τα έστελναν στις γραμμές του εχθρού χρησιμοποιώντας κατάλληλα εκπαιδευμένους σκύλους.

Τα περιστέρια συνέχισαν να χρησιμοποιούνται εκτεταμένα και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μάλιστα το 1942 ο Σοβιετικός Στρατός ανακάλυψε εγκαταλελημένα γερμανικά καμιόνια με περιστερο-κάμερες που μπορούσαν να τραβάνε πλάνα ανά πέντε λεπτά και σκυλιά εκπαιδευμένα να μεταφέρουν τα περιστέρια σε καλάθια. Η CIA δημιούργησε κι αυτή μια περιστερο-κάμερα που λειτουργούσε με μπαταρίες και μπορεί να τη δει κανείς στο μουσείο της, ωστόσο λεπτομέρειες για την κατασκευή είναι ακόμα απόρρητες.

Για περισσότερες πληροφορίες σε σχέση με την συμβολή των περιστεριών στον πόλεμο. αλλά και των γερακιών λίγο αργότερα, μπορείτε να παρακολουθήσετε το παρακάτω ντοκιμαντέρ:

Φωτογραφίες διαβατηρίου, αυτή η μάστιγα

Όλοι χρειάστηκε κάποια στιγμή να βγάλουμε μια φωτογραφία διαβατηρίου ή ταυτότητας και παρόλες τις προσπάθειες μας να βγούμε περιποιημένοι ή έστω το αποτέλεσμα να είναι αντιπροσωπευτικό, ας το παραδεχτούμε κανείς δεν βγαίνει όμορφος ανέκφραστος, άβαφτος με τα μαλλιά κολλημένα πίσω από τα αυτιά. Οι άνθρωποι ωστόσο δεν ήταν πάντα αναγκασμένοι να υπομένουν αυτό τον εξευτελισμό, ο οποίος δεν σταματά στην φωτογράφιση, αλλά επανέρχεται κάθε φορά που χρειάζεται να δείξεις το έγγραφο με την εν λόγω φωτογραφία. Εγώ συγκεκριμένα έβγαλα ταυτότητα 15 χρονών και στη φωτογραφία φαίνομαι τουλάχιστον 20 χρόνια μεγαλύτερη απ’ ότι είμαι σήμερα 15 χρόνια μετά την μαύρη ώρα που φωτογραφήθηκα.

Για την ακρίβεια στα πρώτα διαβατήρια δεν υπήρχαν καν φωτογραφίες, σημείωναν χαρακτηριστικά του προσώπου πάνω στο έγγραφο όπως το σχήμα στο πηγούνι, το χρώμα των ματιών κλπ. Η φωτογραφία διαβατηρίου γεννήθηκε το 1914 στην Αμερική από την ανάγκη να κάνει το έγγραφο όσο πιο ασφαλές γινόταν μέσα στον πόλεμο. Μάλιστα λίγο καιρό αργότερα δόθηκε η οδηγία να σφραγίζεται η πάνω δεξιά γωνία όπως και σήμερα. Την περίοδο ωστόσο εκείνη δεν υπήρχαν ακόμα κανόνες για το πως θα ήταν τραβηγμένες αυτές οι φωτογραφίες οπότε μας έχουν μείνει πολύ παράξενες για τα δεδομένα μας φωτογραφίες διαβατηρίων της εποχής. Έβρισκες φωτογραφίες κομμένες από άλλες ομαδικές φωτογραφίες, φωτογραφίες με την αγαπημένη στολή του καθενός ή πάνω στο άλογο του, παίζοντας κιθάρα και στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι τύποι φόραγαν καπέλα. Πολλές φορές οι φωτογραφίες μεταφέρονταν από το ένα έγγραφο στο άλλο παρέα με όλες τις σφραγίδες τους, γιατί πολλοί άνθρωποι δεν είχαν λεφτά να βγάλουν καινούριες. (Το 1929 στις ΗΠΑ μια φωτογραφία διαβατηρίου κόστιζε περίπου $30 σημερινά).

Το 1926 πια οι κανόνες έγιναν πιο συγκεκριμένοι: η φωτογραφία έπρεπε να έχει συγκεκριμένο μέγεθος, να φαίνεται πλήρως το πρόσωπο και απαγορεύονταν τα καπέλα, εκτός αν ήταν υποχρεωτικά από την θρησκεία κάποιου και στην περίπτωση αυτή απαιτούνταν συνοδευτικό έγγραφο. Μέλη της “υψηλής” κοινωνίας εναντιώθηκαν έντονα στους νέους κανονισμούς, γιατί θεωρούσαν ότι η οικονομική τους επιφάνεια και το λευκό τους δέρμα θα έπρεπε να είναι το μοναδικό αποδεικτικό που χρειάζονταν για να μπορούν να ταξιδέψουν. Να σημειωθεί ότι έννοια της ατομικής φωτογραφίας και του ατομικού διαβατηρίου εμφανίστηκε αργότερα. Μέχρι και το 1937 οι παντρεμένες γυναίκες δεν ήταν παρά μια σημείωση στο διαβατήριο του συζύγου τους και δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν χωρίς αυτόν. Τα χαμόγελα και οι μορφασμοί απαγορεύτηκα το 2004 παρέα με τις αφέλειες και την πιπίλα στα μωρά, τα οποία υποχρεώθηκαν να έχουν ξεχωριστό διαβατήριο το 1998, ωστόσο οικογενειακές φωτογραφίες συνέχισαν να υπάρχουν στις ΗΠΑ σε διαβατήρια ακόμη και μέχρι το 2012 κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

---

Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε επαγγελματίες φωτογράφοι, ούτε έχουμε τεχνικές γνώσεις πάνω στο αντικείμενο, οπότε είστε ευπρόσδεκτοι να μας στείλετε μήνυμα και να μας επισημάνετε τυχόν λάθη ή παραλείψεις. Το άρθρο γεννήθηκε από την αγάπη μας για τη φωτογραφία και τις ιστορίες ταυτόχρονα και η επιλογή των μοντέλων φωτογραφικών μηχανών έγινε με αυτό το κριτήριο. Είμαστε σίγουροι ότι στην ιστορία έχουν φτιαχτεί επικές μηχανές που λείπουν από αυτή τη λίστα και περιμένουμε με ανυπομονησία να ακούσουμε και τις δικές τους ιστορίες.

Αρχική φωτογραφία άρθρου via www.engadget.com

---