Γιατί είμαι τσακωμένη με τους Ζωολογικούς Κήπους

Γιατί είμαι τσακωμένη με τους Ζωολογικούς Κήπους


Έχω ακόμα αυτή την κλασσική, θλιβερή φωτογραφία επάνω σε ένα άμοιρο πόνυ που δεν θέλω να ξέρω σε τι άθλιες συνθήκες έζησε και πέθανε.

Βlue Jay

words: BlueJay


Σαν γνήσιο τέκνο της 90’s δεκαετίας, δεν θα μπορούσα παρά να έχω επισκεφτεί τόσο ζωολογικούς κήπους όσο και τσίρκο, ξέρεις, από αυτά με τα ζώα. Έχω ακόμα αυτή την κλασσική, θλιβερή φωτογραφία επάνω σε ένα άμοιρο πόνυ που δεν θέλω να ξέρω σε τι άθλιες συνθήκες έζησε και πέθανε. Ευτυχώς, η χώρα μας έγινε η πρώτη στην Ευρώπη και η δεύτερη στον κόσμο που απαγόρευσε με Νόμο τα τσίρκο με ζώα. Δε θέλω να σταθώ τόσο στα τσίρκο, θεωρώ αυτονόητη και οφθαλμοφανή την κακοποίηση που υφίστανται εκεί τα ζώα. Όμως τι συμβαίνει τελικά με τους ζωολογικούς κήπους;

Διευθυντής ζωολογικού κήπου στην Γερμανία, ο οποίος παραμένει κλειστός λόγω των μέτρων που λήφθησαν από την κυβέρνηση για τον έλεγχο της διασποράς του Covid – 19, δήλωσε ότι λόγω μείωσης των εσόδων τους, ίσως χρειαστεί να «θυσιαστούν» κάποια ζώα του κήπου και να γίνουν τροφή για να επιβιώσουν κάποια άλλα. Θα είναι, δήλωσε το ύστατο μέτρο που θα ληφθεί μαζί με την πιθανή ευθανασία κάποιων ειδών για να μην πεθάνουν από την πείνα. Φυσικά, η δήλωση κλείνει ζητώντας την ενίσχυση των φιλόζωων. Με αφορμή το παραπάνω θυμήθηκα τα τζάγκουαρ που θανατώθηκαν σε γνωστό ζωολογικό πάρκο της Αττικής, τις φωτογραφίες των γεμάτων γρατζουνιές δελφνιών που «φιλοξενούνται» στην ίδια επιχείρηση, τις παχύσαρκες σιβηρικές τίγρεις της Κίνας, τον Harambe στο Cincinnati και τόσα ακόμα περιστατικά κακοποίησης που είτε τα ξέχασα, είτε δεν άντεξα να διαβάσω είτε δεν μάθαμε ποτέ.

Τελικά ποιος ο λόγος ύπαρξης των ζωολογικών; Βασικό επιχείρημα υπέρ των ζ.κ είναι ότι με αυτό τον τρόπο προστατεύονται τα υπό εξαφάνιση ζώα. Αναπαράγονται και επανεντάσσονται στο φυσικό τους περιβάλλον. Επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει, αποδεικνύουν περίτρανα ότι το ποσοστό αποτυχίας επανένταξης των ζώων είναι τεράστιο και ότι τα ζώα πεθαίνουν γιατί αδυνατούν να ενταχθούν στο φυσικό τους περιβάλλον. Θυμίζω ότι, κατά συντριπτική πλειοψηφία, τα αιχμάλωτα ζώα δεν απειλούνται με εξαφάνιση. Ένα άλλο καταπληκτικό επιχείρημα είναι ότι τα ζώα προστατεύονται από τους θηρευτές που υπό κανονικές συνθήκες θα τα έτρωγαν ζωντανά και θα υπέφεραν κατά τη διαδικασία. Προστατεύονται από τη δίψα, την πείνα, τους θηρευτές αλλά κάθε χρόνο θανατώνονται 3.000 – 5.000 υγιή ζώα στους ζ.κ της Ευρώπης για να εξασφαλιστεί η γενετική ποικιλία ή γιατί απλά δεν υπάρχει χώρος. Η έρευνα που διατείνονται ότι κάνουν θα μπορούσε κάλλιστα να διεξαχθεί από κρατικούς φορείς με διαφάνεια όσο αφορά το οικονομικό πλαίσιο. Φαντάζομαι ότι οι ζ.κ αντιμέτωποι με το δίλημμα που θα πάνε τα λεφτά, στους μετόχους ή στην έρευνα και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των άγριων ζώων, έχουν έτοιμη την απάντηση. Έχοντας αφήσει μια λωρίδα γης στην άγρια ζωή, βγαίνουμε και φωνάζουμε ότι πρέπει να τη σώσουμε (από εμάς εννοούμε απλά δε το λέμε). Μήπως αντί να αιχμαλωτίζουμε τα ζώα είναι καλύτερο να προστατεύσουμε το φυσικό τους περιβάλλον για να ζουν ελεύθερα;

Μου είναι πλέον σαφές ότι τα άγρια ζώα βασανίζονται φρικτά, αναγκασμένα να ζουν στην αιχμαλωσία προς τέρψη των θεατών και προς … φουλάρισμα της τσέπης των επιχειρηματιών. Έρευνα που έγινε σε 4.500 Αφρικανικούς ελέφαντες που ζούσαν στο φυσικό τους περιβάλλον και σε αιχμαλωσία, έδειξε ότι στη φύση ο μέσος όρος ζωής τους κυμαίνεται στα 56 έτη ενώ στην αιχμαλωσία στα 16,9! Όλοι γνωρίζουμε ότι τα έγκλειστα ζώα βιώνουν ένα συνεχές στρες, βηματίζουν σε κύκλους, δημιουργούν αποτυπώματα του πέλματός τους στο τσιμέντο από τις φορές που πάτησαν στο ίδιο σημείο, αναπτύσσουν «τικ» όπως το να ρολάρουν τα μάτια τους συνεχόμενα. Κυβερνήσεις και επιχειρήσεις εμπορεύονται τα ζώα σαν οποιοδήποτε άλλον άψυχο προϊόν, όπως η Κίνα που νοικιάζει τα γλυκύτατα πάντα προς 1.000.000$ / έτος.  Θα ήθελα να αναφέρω και τα δελφίνια αλλά μου είναι ειλικρινά δύσκολο.

Για όποιον ενδιαφέρεται για επιπλέον πληροφορίες: https://www.vice.com/gr/article/ev8n5w/oyte-sthn-a8hna-oyte-poy8ena-ta-delfinia-anhkoyn-stis-8alasses-oxi-stis-de3amenes

Οι απορίες που εγείρονται σε παρέες που συζητιέται το θέμα ανακυκλώνονται κάθε φορά «δηλαδή δε θα ξαναπάς;», «μα πώς θα πω όχι στα παιδιά μου;» ή «μα έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα η επίσκεψη».

Αρχικά, η επίσκεψη στον ζ.κ δεν έχει περισσότερο εκπαιδευτικό χαρακτήρα από την προβολή ενός ντοκιμαντέρ που αναλύει εκτενώς τις συνήθειες των άγριων ζώων, βλέποντας τα στο φυσικό τους περιβάλλον. Από κοντά μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες προς επίδειξη, και να αντιληφθείς πόσο «γλυκούλια», «χαριτωμένα», «μεγαλοπρεπεπή» είναι τα έγκλειστα ζώα του πάρκου. Επίσης, τα παιδιά αντιλαμβάνονται, έχουν την ικανότητα να συζητήσουν και να κατανοήσουν έννοιες όταν τους αναλύονται με απλό τρόπο. Η αιχμαλωσία είναι κάτι απλό σαν έννοια. Και τέλος, ναι, δεν θα ξαναπάω. Με αυτή μου την πράξη δε φιλοδοξώ να κλείσω τους ζ.κ. Ξέρω πολύ καλά ότι τέτοιες ατομικές ενέργειες είναι πυροτεχνήματα. Αλλά συνένοχος και θεατής βασανιστηρίων δε θέλω να είμαι. Άλλωστε δηλώνω φιλόζωη, εξού και οι φωτογραφίες ελεύθερων άγριων ζώων που κοσμούν το κείμενο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses cookies to offer you a better browsing experience. By browsing this website, you agree to our use of cookies.